23 روز مانده به غدير

23 روز... به عيد غدير خم، برترين عيد الهى باقى است.

«اشاره به حديث نبوى(صل الله علیه و اله و سلم)‏كه فرمودند: «روز غدير خم برترين عيد امّت من است.»[1]

25 ذى‏القعده سال 10 هجرى قمرى، 7 اسفند سال 10هجرى شمسى، 23 فوريه سال 632 ميلادى

 اين‏جا مدينه است. چندى است جارچيان در كوى و برزن از حركتی عظیم سخن می‌گویند. به دستوررسول خدا(صل الله علیه و اله و سلم)نه تنها اهل مدينه، كه ساكنان ديگر شهرها و آبادى‏ها نيز از آخرین حج پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)آگاه شده‏اند تا همگان در ركاب او لبیك گویند.

و اینك كاروان بزرگ حج با جمعيتى افزون از 70 هزار نفر از مدینه خارج می‌شود.

ساعتی دیگر كاروانیان در 7 كیلومتری مدینه در محلی به نام « ذوالحُلَيْفه » یا « آبارْ على » (آبار جمع بئر به معنى چاه است. آبارعلى اشاره به چاه‏هايى است كه حضرت اميرمؤمنان‏عليه‏السلام آنها را در اين منطقه حفر كرده‏اند)، توقف می‌كنند.

به دستور پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)احرام می‌بندند وسپس به سوی حرم امن الهی راهی می‌شوند.

22 روز مانده به غدير

22 روز... تا عيد اهل بيت محمّد(صل الله علیه و اله و سلم)باقى است. [2]

26 ذى‏القعده سال 10 هجرى قمرى، 8 اسفند سال10 هجرى شمسى، 24 فوريه سال 632 ميلادى

قافله عظیم حج رهسپار قبله گاه مسلمین است. كاروانی با افتخاراتی كم نظیر: كاروانی به قافله سالاری برترین مخلوق آفرینش، كاروانی همسفر با اهل بیت پیامبر6: فاطمه زهرا3 و حسنین8!

تنها یار جدا مانده از كاروان، امیرالمومنین(علیه السلام) است كه برای تعلیم احكام الهی راهی یمن شده و به زودی به قافله ی حاجیان خواهد پیوست.

در این سفر محمد6، پیام آور مهربان خدا مأموریت یافته تا زنگارهاى جاهليّت را از فريضه عظيم حج بزدايد و مناسك و اعمال حج را آنگونه كه خواست خداوند است به مسلمانان بياموزد.

اما مأموريتی مهم تر نیز در پیش است؛ بيست و دو روز ديگر پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)باید در اجتماع بزرگ مسلمانان در غدير خم بر فراز منبر روند:

 «اى مردم، اين آخرين بارى است كه در چنين اجتماعى بپا مى‏ايستم، پس گوش كنيد و در مقابل امر پروردگارتان سر تسليم فرود آوريد،... على به امر خداوند صاحب اختيار و امام شماست و بعد از او امامت در نسل من از فرزندان اوست تا روزى كه خدا و رسولش را ملاقات كنید!» (فرازى از خطبه غدير.)

21 روز مانده به غدير

21 روز... به عيد روزه‏ داری پیامبران باقی است(روايات چندى تصريح دارد كه حضرت آدم، حضرت ابراهيم، حضرت موسى و حضرت عيسى‏عليهم‏السلام و هم چنين رسول خدا(صل الله علیه و اله و سلم)در اين روز، روزه مى‏گرفته‏اند.[3]

27 ذى‏القعده سال 10 هجرى قمرى، 9 اسفند سال10 هجرى شمسى، 25 فوريه سال 632 ميلادى

  امروز كاروان حج در «رَوْحا» توقف مختصرى كرد. هنگام نماز مغرب و عشا، كاروانيان در «مُتَعَشّى» پياده شدند و شام را همان‏جا صرف كردند؛ سپس به راه افتادند

این اوّلين و آخرين حجّ نبوی است كه بر پايه ی وحى آسمانى و دستور قاطع الهی مبنى بر ابلاغ حكم وصايت و امامت صورت می‌گیرد:

 «يا أيُّها الرَّسولُ بَلِّغ ما اُنزلَ إلَيكَ مِن ربِّك و إنْ لَم تَفعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَه وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النّاسِ...»[4]  

 «اى پيامبر! آن‏چه را كه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است ابلاغ كن كه اگر انجام ندهى، رسالت او را نرسانده‏اى و خداوند تو را از شرّ مردمان حفظ خواهد كرد».[5]

  شگفتا...! اين چه پيغامى است كه اگر ابلاغ نگردد، رسالت ختم رسل انجام نشده است؟!

شگفتا...! این چه پیغامی است كه خداوند پیغام آورنده اش را نوید ایمنی از شر مردم می‌دهد؟!

 مگر در كنار پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)جز مسلمانان، كسانی از يهود و مجوس و بت‏پرست وجود دارد تا رسول خدا(صل الله علیه و اله و سلم)از جانب آنها در خطر باشد؟!

به يقين چنين نيست. پاسخ را بايد در وجود منافقانى جستجو كرد كه در لباس اسلام مخفى شده‏اند.

به زودی در خطبه ی غدیر، مومنین این خطر منافقین را درخواهند یافت!

19 روز مانده به غدير

19 روز... به عيد تكميل دين باقى است.[6]

29 ذى‏القعده سال 10 هجرى قمرى، 11 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 27 فوريه سال 632 ميلادى

  كاروان عظيم پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)در پنجمين روز از سفر به همراه تمامى اهل مدينه و اطراف آن، - جز آنان كه به دليل بيمارى نتوانسته‏اند همراهى كنند-  به «سُقْيا» رسيده است.

 كاروانی با بیش ازهفتاد هزار نفر؛ اما ده سال پيش، پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)مسير مكّه تا مدينه را، به همراه تعداد اندكى پيموده بودند... مخفیانه، در شبي پر مخاطره، همان «لیلة المبیت» كه پيشواى جوانمردان، علي(علیه السلام)، هستى خويش را در طَبَق اخلاص گذاشت و دربستر پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)خوابید تا با حفظ جان پیامبر6، هجرت تاریخی ایشان رقم بخورد و اینچنین بود كه نازل گشت:[7]  Gو مِنَ النّاسِ مَن يَشرِى نَفسَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللَّهِ واللَّهُ رؤُوفٌ بالعِبادِF[8]

«و در ميان مردمان، كسى وجود دارد كه جان خود را در راه رضاى خدا مى‏فروشد و خداوند بر اين چنين بندگان مهربان است.»

18 روز مانده به غدير

18 روز... به روز خبر بزرگ باقى است[9]

30 ذى‏القعده سال 10 هجرى قمرى، 12 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 28 فوريه سال 632 ميلادى

  امروز كاروان حج در مسير خویش  از مدينة تا مكّه، به محلى بنام «أبْواء» مى‏رسد. اين ديار براى پيامبر خدا6، خاطرات تلخى را به ياد مى‏آورد.

 حدود پنجاه و هفت سال پيش، در همين محل بود كه ديدگان مقدّس او در رحلت مادر گرانقدرش اشكبار شد.هر چند محمد امین یتیم شده بود، اما خداوند اورا رها نكرد و بی سرپرست نگذاشت.

حال آيا در نبود اين يگانه پيشوا -كه براى مسلمانان، پدرى مهربان است- خداوند امّتش را بى‏سرپرست رها خواهد كرد و آنان را بسانِ يتيمانى بى‏پناه، در وادى حيرت، بى‏راهبر خواهد گذارد؟!

هرگز! كه خود پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)فرمودند:

 «أنا و علىٌّ أبَوا هذهِ الاُمَّة»

«من و على، دو پدر اين امّتیم.»

 آرى، دراین سفر است كه جانشین پیامبر اسلام، سرپرست بعدی مسلمانان،  مشخص خواهد شد و امامان پس از او نيز یك به یك معرفی خواهند شد:حسن، حسين،... تا مهدى.

اینك امام عصر، مهدیِ صاحب الزمان،  پدر مهربان شيعيان و هدايت‏گر امّت‏هاست كه:

 «السَّلامُ على مَهدىِّ الاُمَمِ»

«سلام بر مهدىّ امّت‏ها. »

17 روز مانده به غدير

17 روز... به كامل شدن نعمتهاى الهى باقى است[10]

اوّل ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 13 اسفند سال 10 هجرى شمسى، اوّل مارس سال 632 ميلادى

در هفتمين روز از سفر، كاروانيان وارد «جُحْفَه» مى‏شوند.

 جحفه -كه سه راهى مسيرهاى مدينه، عراق و مصر به حساب مى‏آيد- خود يادآور خاطرات شيرينى است. يك سال پيش، در همين محل بود كه اميرمؤمنان(علیه السلام) مأموريت ابلاغ آيات برائت را از ابوبكر تحويل گرفتند.  چنان‏كه مى‏دانيم، رسول اكرم(صل الله علیه و اله و سلم)فرمان يافته بودند كه آيات آغازین سوره ی برائت را در ايّام حج به مشركان ابلاغ و اتمام حجّت كنند، درابتدا ابوبكر را همراه با چهل نفر، مأمورِ انجام فرمان ساختند؛ اما... ساعتى بعد، جبرئيل نازل گرديد و پيغام خدا را رسانيد كه:

 «اين كار را حتماً بايد خود پيامبر يا كسى كه از او باشد، صورت دهد.»[11]

 بدین سان بود كه اميرمؤمنان(علیه السلام) كه به بيان قرآن «نَفْسِ نبى» و «جان پيامبر» است- مأموريّت يافت تا پيام برائت را به مشركان ابلاغ كند.

16 روز مانده به غدير

16 روز... به روز افشاى راز نهان شده باقى است

دوم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 14 اسفند سال10 هجرى شمسى، دوم مارس سال 632 ميلادى 

امروز كاروان حجّة الوداع به «قُدَيد» رسيده و در همین‏جا توقف  ‏كرده است.على(علیه السلام) و همراهان او كه براى دعوت به حق و جمع‏آورى زكات و جِزْيه به نَجْران و يمن رفته بودند نیز راهی مكه شده‌اند.

در همين نجران بود كه چند ماه پيش، شصت تن از نمایندگان مسیحیان، به دعوت پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)برای قبول اسلام وارد مدینة الرسول شدند و پس از گفتگوهای بسیار سرانجام از قبول اسلام سرباز زدند و حاضر به پرداخت جزيه هم نشدند. بدین ترتیب به پیشنهاد پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)تصمیم بر مباهله گرفتند:

 G...فَقُل تَعالَوْا نَدْعُ أبناءَنا و أبناءَكُم و نِساءَنا و نِساءَكُم وَ أنفُسَنا وَ أنفُسَكُم ثُمَّ نَبتهِلْ فَنَجعَلْ لَعنَتَ اللَّهِ على الكاذِبينَF[12]

 «پس بگو: بياييد -حاضر شويم- تا پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و خودمان و خودتان را فرابخوانيم. سپس دعا كنيم تا خداوند دروغگويان را به لعنت (و مجازات) خويش گرفتار سازد.»

  لحظات مباهله فرا رسيد.مسیحیان، حیرت زده پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)را مي‌دیدند كه آرام و مطمئن همراه با دختر، داماد و دو نوه ی خردسالش قدم در میدان مباهله می‌گذارند.

مسيحيان نجران كه شاهد بودند پيامبر اسلام عزيزترين كسان خود را آورده است هراسان شدند. بزرگ آنان گفت:

«اي گروه نصارا! من چهره هايي مي‌بينم كه اگر دست به دعا بردارند،كوه‌ها را جابجا مي‌كنند، مباهله نكنيد كه هلاك مي‌شويد!»[13]

چنین بود كه گروهی از مسيحيان نجران مسلمان شدند و بقيه از بيم هلاك شدن، جزيه دادن را پذيرفتند.

از آن پس، شاه مردان، علی(علیه السلام) به گواهى همين آيه به «نفسِ پيامبر و جان رسول خدا» شهرت يافت.[14]

15 روز مانده به غدير

15 روز... به عيد انبياء و رسولان الهى باقى است.[15]

سوم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 15 اسفند سال 10 هجرى شمسى، سوم مارس 623 ميلادي

 در نهمين روز سفر حجّة الوداع، كاروان عظيم پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)به «عُسْفان» مي‌رسد. اميرمؤمنان(علیه السلام) نیز اینك از يمن به سمت مكّه در راه است. پیامبرخدا(صل الله علیه و اله و سلم)انتظارش را  می‌كشند چرا كه تنها با حضور او، آخرین فرمان های الهی اجرا خواهد شد؛ مگر نه اینكه خود به امیرالمومنین(علیه السلام) فرموده بودند:

«يا على، تو اوّل كسى هستى كه به من ايمان آوردى. تو كسى خواهى بود كه در قيامت با من مصافحه مى‏كنى. تو راست گوىِ بزرگوارى. تو كسى هستى كه جدا سازنده حق و باطلى و حق همواره با توست. تو پيشوا و رهبر مؤمنانى. تو برادر من، وزير من و بهترين كسى هستى كه پس از من باقى خواهى ماند و وعده‏هاى مرا انجام مى‏دهى.»[16]

آرى، آفتاب عمر رسول خدا را چند صباحی بیش تا افول نیست و آنچه باید  ابلاغ شود همه به این سفر بستگی دارد.

14 روز مانده به غدير

14 روز... به عيد اهل بيت محمّد(صل الله علیه و اله و سلم)باقى است.[17]

چهارم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 16 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 4 مارس 632 ميلادى

 امروز، كاروان پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)به «مَرُّ الظَّهْران» رسيده و تا شب در همین جا توقّف خواهد كرد. آن‏گاه كاروانيان شبانه به سوى «سَرِف» حركت می‌كنند و به جايى می‌رسند كه منزل بعد از آن، مكّه معظَّمه است. حاجيان ديگرى هم در بين راه به جمع مسافران حرم امن الهى ملحق شده‏اند؛ آنچنان كه اكنون كاروان رسول خدا پذيراى بيش از صد هزار نفر است.

از سوي ديگر فِراق مدينه از ياران خویش،  به دهمين روزِ خود رسيده است و مسجد زيباى نبوى، ده شبانه روز است كه بى‏فروغ مانده؛ همان مسجدی كه سالها پيش، پيامبر اسلام(صل الله علیه و اله و سلم)با ورود به مدينه، شروع به ساختن آن كردند. در كنار مسجد پيامبر6، خانه‏هایی بود كه از برخى از آنها، به جهت افتخار،  روزنه‏ها و درهايى به اين مسجد باز شده بود. جبرئيل از سوی خدا پیام آورد كه: «درهاى اين خانه‏ها به مسجد، همگى بسته شود؛ جز درِ خانه على(علیه السلام).»

جماعتی لب به اعتراض گشودند. پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)در پاسخ آنها فرمودند:

«...به خدا سوگند من از خود نه درى را بستم و نه درى را گشودم؛ بلكه اين فرمانى از سوى خداوند است كه بايد پيروى كنم.»[18]

12 روز مانده به غدير

12 روز... به روزِ عرضه ولايت بر اهل آسمان‏ها باقى است.[19]

ششم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 18اسفند سال 10 هجرى شمسى، 6 مارس سال 632 ميلادى

 ديروز بالآخره قافله حاجيان به مكه معظمه رسيد. ساعتي پيش از آن هم اميرمؤمنان(علیه السلام) خود را به پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)رساندند.

 قرار بود تا علی(علیه السلام) بخشى از جِزيه مسيحيان نجران را، در قالب يك هزار دست لباس، از ايشان تحويل بگيرند و به محضر پیامبر بیاورند. اميرمؤمنان(علیه السلام) پیش از شتافتن به سوی رسول خدا6، آن لباس‏ها را به جانشين موقّت خود در لشكر سپردند؛ امّا در بازگشت، متوجه مى‏شوند كه در غیاب ايشان، فرد جانشین لباس‏ها در ميان سربازان تقسيم كرده و سربازان آنها را به عنوان لباس احرام بر تن كرده‏اند!

 اين عمل بر علىّ مرتضى(علیه السلام) سخت گران مى‏آيد. پس از مواخذه ی جانشين خود، همه لباس‌ها را از سربازان باز پس مى‏گيرند و در مكّه تحويل پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)مى‏دهند.

اما پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)در پاسخ آنانكه این عدالت وامانت علوی ناخرسندشان كرده بود، مي‌فرمايند:

 «از بدگويى درباره على دست بداريد و زبان در كام گيريد! او در اجراى دستور خداوند، بى‏پرواست و در كار ديندارى‏اش سستى روا نمى‏دارد.»[20]

11 روز مانده به غدير

11 روز... به روز نجات حضرت ابراهيم(علیه السلام) از آتش باقى است.[21]

هفتم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 19 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 7 مارس سال 632 ميلادى

  مكّه همچنان پذيراى ميهمان عزيز خويش است و ميهمان بزرگ در بيم و انديشه مأموريتي كه بر گردن دارد.

چه چيز رسول خدا(صل الله علیه و اله و سلم)را اين‏چنين بیمناك كرده است؟ مگر از چه چيزى بيم دارد كه اين‏چنين از فرجام پيروان خود احساس خطر مى‏كند؟ نيك بنگريم و در لابه‏لاى خيل همراهان او بگرديم تا دريابيم كه كدام انديشه، پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)را مى‏آزارد؟

مى‏دانيم كسانی كه با خود قربانى به مكه نياورده بودند به امر الهی مكلف بودند تا بعد از سعى صفا و مروه از احرام خارج شوند و براى عزيمت به عرفات دوباره احرام ببندند. دريغا... بودند منافقانى كه عليرغم تأكيد پيامبر، جاهلانه در احرام باقى ماندند! و در پاسخ به اعتراضات، بى‏ادبانه پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)را مخاطب قرار داده و گفتند: «روا نيست پيامبرمان در احرام باشد و ما به كارهايى مشغول شويم كه با خروج از احرام بر ما حلال شده است.»[22]

تو گويى اين كوردلان نفاق پيشه، بيش از پيامبر خدا، از دين خدا خبر داشتند؛ تا بدانجا كه میل خویش را به امر خدا و رسول(صل الله علیه و اله و سلم)مقدّم مى‏دانستند!

10 روز مانده به غدير

10 روز... به روز عيد و شادى و سرور باقى است.[23]

 هشتم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 20 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 8 مارس سال 632 ميلادى

امروز روز تَرْويه است. ترويه يعن‍ی ذخيره كردن آب. چون بايد براى توقّف در عرفات و بيتوته در مشعر الحرام و نيز اعمال خاصّ مِنا، حجّاج به فكر ذخيره آب باشند، این روز را ترویه نامیده‌اند.

امروز پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)با تمامی همراهان از مكه خارج و از راه مِنا به سوى عرفات رهسپار شدند.

لحظات این سفر، رنگ و بوی خاطرات شیرین سالهاى آغازين دعوت نبوى را دارد. در آن روزها هم، پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)مامور ابلاغ  وصایت علی(علیه السلام) بودند؛ آن هنگام كه در حضور میهمانان و نزدیكان خود، دست علی(علیه السلام) را –در حالی كه 13 سال بیش نداشت- گرفته و فرمودند:

 «به راستى كه اين -على- برادر من، وصّى من و خليفه من در ميان شماست. پس به سخنانش گوش فرا دهيد و اطاعتش كنيد.»[24]

 

9 روز مانده به غدير

9 روز... به جشن ملائك در آسمان‏ها باقى است.[25]

نهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى، 21 اسفند سال10هجرى شمسى، 9 مارس سال 632 ميلادى

  امروز، روز خودشناسى، روز مناجات با پروردگار و روز معرفت نسبت به حجّت خداست. امروز، روز عرفه است و كاروان، مستقر در عرفات.

 صحراى عرفات در روزگار ما، مشخص‏ترين مكانى است كه حجّت خدا و جانشين پيامبر، حضرت مهدي- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشّريف- در آن حضور مى‏يابند و روشنی بخش جمع حاجیان می‌باشند.

امروز از خیمه گاه رسول خدا(صل الله علیه و اله و سلم)بوی خداحافظی به مشام می‌رسد.حضرت اینك سوار بر شتر، مسلمانان را پس ازخود، به اهل بيتش سفارش مى‏كند:

«من دو چيز در ميان شما باقى مى‏گذارم كه اگر آن دو را رها نكنيد، گمراه نخواهيد شد: قرآن، كتاب خدا و خاندان و اهل بيتم.»[26]

8 روز مانده به غدير

8 روز... به روز قبول توبه حضرت آدم(علیه السلام) باقى است.[27]

دهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 22اسفند سال 10 هجرى شمسى، 10 مارس سال 632 ميلادى

 امروز، روز پرخاطره ای است. روزى كه بندگى خالصانه ی پیامبران الهی، ابراهيم و اسماعيل(ع م) را به یاد می‌آورد. امروز پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)و همراهانش در مِنا قربانى مى‏كنند. سپس پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)پيروان خويش را مخاطب قرار داده، مى‏فرمايند: «چند صباحى بيش از عمر من باقى نمانده است. اگر در فرداى روزگار نباشم، اين برادرم على است كه در مقابل گمراهان خواهد ايستاد.»

آنگاه می‌فرماید:

«من دو چيز گران‏بها در ميان شما به امانت مى‏گذارم كه اگر به اين دو چنگ زنيد، هرگز گمراه نخواهيد شد: كتاب خدا و عترتم، يعنى اهل بيتم؛ اين دو هرگز از هم جدا نمى‏شوند تا در روز قيامت، در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند.»[28]

 پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)ديروز هم در عرفه به این مطلب اشاره كرده بودند.

 به راستى، با اين همه تأكيدات معناى سقيفه، غصب فدك،... و كربلا چه می‌تواند باشد؟!

7 روز مانده به غدير

7 روز... به روز تبريك و تهنيت مؤمنان به يكديگر باقى است. امام رضاعليه‏السلام فرمودند: در اين روز هرگاه برادر مؤمن خود را ملاقات كرديد، چنين بگوييد: «الحَمْدُللَّهِ الَّذى جَعَلَنا مِنَ المُتِمَسِّكينِ بِوِلايَةِ اميرِالمؤمِنين‏عليه‏السلام» سپاس خدايى را كه ما را از تمسّك كنندگان به ولايت اميرمؤمنان‏(علیه السلام) قرار داد.[29]

يازدهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 23 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 11 مارس سال 632 ميلادى

 امروز، روز ستيز با شيطان است. پيامبر خدا(صل الله علیه و اله و سلم)و يارانشان اينك به رَمْىِ جَمَرات سه گانه، به نشانه مبارزه با شيطان مشغولند؛ و به راستی چه كسی مبارزه باشیطان را زیباتر از امیرمومنان به اهل ایمان آموخته است؟!

 آنجا كه در بدر، از 70 كشته ی قریش نیمی را خود به تنهایی به خاك هلاكت نشاند.آنجا كه در اُحد، يازده پرچم‏دارِ سپاه شيطان را به زانو در آورد و هشتاد ضربه را به جان خريد تا جان پيامبر(علیه السلام) را حفظ كند. آنجاكه در خندق، یك ضربه ی شمشیر او برتر از عبادت انس و ملك تا روز قيامت بود. و آنجا كه در خيبر، دربیان شٲن او پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)چنین خطابش كرد:

«يا على، به پيش رو كه جبرئيل از راست تو، ميكائيل از جانبِ چپ تو، عزرائيل در جلويت و اسرافيل در پشت سرت قتال مى‏كنند و نصرت الهى بالاى سر توست و دعاى من از پى، همراهيت مى‏كند.»[30]  و به حق، تنها على(علیه السلام) است كه پس از رسول خدا6، لياقت سرپرستى و رهبرى مسلمين را داراست.

5 روز مانده به غدير

5 روز... تا غدير، روز اجتماع مؤمنين به جهت جشن و سرور باقى است.[31]

سيزدهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 25اسفند سال 10 هجرى شمسى، 13 مارس سال 632 ميلادى

 دراین روز  جبرئيل بر پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)نازل مى‏گردد و از جانب پروردگار، عنوان افتخارآميز «اميرالمؤمنين» را اختصاصاً برای علىّ‏بن ابى‏طالب(علیه السلام) به همراه مى‏آورد. پيامبر خدا(صل الله علیه و اله و سلم)نيز دستور مى‏دهند تا يكايك يارانشان صاحب ذوالفقار را ملاقات كرده و به او چنین سلام كنند:

«السّلامُ عَلَيكَ يا أميرَالمُؤمِنين»[32]

اما عده ای از صحابه، ناخرسند از این دستور پیامبر6، لب به تردید و سوال می‌گشایند و پيامبر را آزرده خاطر و غضبناك می‌سازند.

این عده كیستند؟!

همانها كه پس از سال‏هاى سال آرزومندی برای تكيه زدن بر منبر پیامبر، اينك در "حجة‌الوداع" هم قسم مى‏شوند كه:

 «اگر محمّد از دنيا رفت يا كشته شد، نمى‏گذاريم خلافت و جانشينى او در اهل بيتش مستقر شود.»[33]

 اين متن پيمانى است كه با عنوانِ «صحيفه ملعونه» (نوشتار شوم) از آن ياد مى‏شود. به زودی پيامبر(صل الله علیه و اله و سلم)در خطبه غدير نسبت به آن هشدار مى‏دهند.

4 روز مانده به غدير

4 روز... تا عيد غدير، روز احسان و نيكى در حقّ مؤمنان باقى است.[34]

چهاردهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 26اسفند سال 10 هجرى شمسى، 14 مارس سال 632ميلادى

امروز مكّه با ميهمان عزيز خود، پيامبر خدا6، براى هميشه وداع مى‏كند.بیش از یكصد و بیست هزار نفر به حركت در می‌آیند و سفری پنج روزه را تا غدیر آغاز می‌كنند.

حتی دوازده هزار نفر از اهل یمن، در جهت مخالف سرزمین خود، و پنج هزار نفر هم از اهل مكه برای درك مراسم غدیر به همراهی رسول خد(صل الله علیه و اله و سلم)شتافته اند!

 دوست و دشمن در اينكه اميرمؤمنان(علیه السلام) لیاقت جانشينى رسول خدا را داراست شك ندارند؛ در اینكه او اولین و نزدیكترین و برترین یار پیامبر است و حتی كتاب وحی الهی، آكنده از فضایل و مناقب اوست.

ليكن دشمنان علی(علیه السلام) دل های لبریز از حسد و كینه ی خود را منافقانه در لوای اسلام مخفی كرده‌اند وگرنه چه كسي جز اهل نفاق، با علی(علیه السلام) دشمني مي‌كند؟!

«يا على، لا يُحبُّكَ إلّا مؤمنٌ و لا يُبغِضُكَ إلّا منافقٌ»[35]

«اى على!، تو را جز مؤمن دوست نمى‏دارد و جز منافق كسى با تو دشمنى نمى‏كند.»

3 روز

آرام آرام به غدير نزديك مي شويم 3 روز باقي مانده، فقط 3 روز…

3 روز... به انجام مراسم «عقد اخوّت» بين برادران دينى باقى است.[36]

پانزدهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 27 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 15 مارس سال 632 ميلادى

 كاروانيان پس از خروج از مكّه به «سَرِف» رسيده‌اند. هنوز تا «غدير خم» چند منزل ديگر باقى است.اما چرا غدیرخم؟!

 غدیر خم از چند جهت قابل توجّه است:

 نخست آنكه نزديك دو راهىِ جدا شدن كاروانهاست. ساليان دراز پس از آن، كاروانهاى حج با رسيدن به وادى غدير، خاطره شكوهمند غدیر را در دل های خود زنده مي‌كنند.

 ديگر آنكه «غديرخم» آبگیریست در بیابان وسیع و در فضايی سرسبز كه آنرا مكان بسیار مناسبي برای برنامه سه روزه ی ایراد خطبه مي‌سازد.

اینك غدیر خم در انتظار كاروانیان است تا شاهد بیعت همگی آنها با امیرمؤمنان باشد؛در آن لحظه كه پیامبر(صل الله علیه و اله و سلم)عمامه ی خود را به عنوان تاج افتخار بر سر امیرمومنان(علیه السلام)  قرار می‌دهند و می‌فرمایند:

«عمامه، تاج عرب است.»[37]

2 روز مانده به غدير

2 روز... به عيد غدير، روز صلوات و برائت از دشمنان باقى است.[38]

 شانزدهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 28 اسفند سال 10 هجرى شمسى، 16 مارس سال 632 ميلادى

 قافله عظيم غدير از «مَرُّ الظَّهْران» گذشته و اكنون به آبادى «عُسفان» رسيده است.

 تا جايگاه موعود راهى باقى نيست. جايى كه خداوند مقدّر داشته تا رسول اكرم6، ولايت  اميرمؤمنان و يازده فرزند او را به مردم ابلاغ كند و پس از اتمام حجّت با مسلمانان، على(علیه السلام) را به فرمانروايىِ آنان منصوب كند؛ چرا كه چند روزى بيشتر از عُمر مباركش باقى نمانده است.

آرى، خداوند هيچگاه زمين را بدون حجّت باقى نمى‏گذارد.

اما از سوی ديگر بنيان گذاران "سقيفه"، همزمان با ماجراى غدير، پيمان نامه‏اى امضا می‌كنند و به نظام دادن لشكر خود می‌پردازند تا از رسيدن خلافت به اميرمؤمنان(علیه السلام) جلوگيرى كنند. در حقيقت در همين روزها است كه صف‏آرايى جمل، صفّين و نهروان شكل مي‌گيرد. از همين روزها است كه وصي پيامبر ضربت ميخورد آن هم  به نام اسلام و در محراب عبادت! در همين روزها است كه غدير تا قربانگاهِ كربلا پيش مي‌رود! چه آگاهانه فرمود امام صادق(علیه السلام):

«آن‏گاه كه آن پيمان نامه نوشته شد، حسين(علیه السلام)  به شهادت رسيد.»[39]

آري، تمام كج انديشى‏ها در تاريخ اسلام، ريشه در اين پيمان نامه ی ناپاك و صحيفه شوم دارد.

1 روز مانده به غدير

1 روز... به عيد غدير، روز حمد الهى و شكرگزارى باقى است.[40]

 هفدهم ذى‏الحجّه سال 10 هجرى قمرى، 29اسفند سال 10 هجرى شمسى، 17 مارس سال 632 ميلادى

كاروان بزرگ غدير به همراهى پنج نور مقدّس، پيامبر، اميرمؤمنان، حضرت زهرا، امام حسن و امام حسين(ع م ص)، اینك به «قُدَيد» رسيده و تا «غدير خم» راهى باقى نيست. بزودي خطبه غدير، دشمنان علي را در آتش كينه وحسدشان خواهد سوزاند تا بدانجا كه يكي از همينها، سه روز پس از اين واقعه، لبريز از خشم وترديد، بسراغ پيامبرمي آيد.او «حارث فِهْرى» است كه می‌گويد:

«اى محمّد! سؤالى دارم؛ اينكه درباره علىّ‏بن ابى‏طالب گفتى:"مَن كنتُ مولاهُ فَعلىٌّ مَولاه..." از جانب پروردگار بود يا گفته خود توست؟»

 پيشواى اسلام پاسخ مى‏دهد: «خداوند به من وحى كرده است و واسطه بين خدا و من، جبرئيل است. من اعلام كننده پيام خداوندم و بدون اجازه پروردگارم خبرى نمى‏دهم.»

 حارث مى‏غرّد و می‌گوید: «خدايا! اگر آنچه محمّد مى‏گويد حق و از جانب توست، سنگى از آسمان بر من بيفكن و عذابى دردناك فرو فرست.»

 همين كه سخن حارث تمام مى‏شود و به راه مى‏افتد، خداوند سنگى از آسمان بر او مى‏فرستد و وى را در دم هلاك مى‏گرداند. این گونه، ماجراى اصحاب فيل در برابر ديدگان يكصد و بيست هزار حاضر در وادى غدير تكرار مى‏شود![41]

آن گاه فرشته وحى فرود مى‏آيد:

 «سَألَ سائلٌ بِعذابٍ واقعٍ لِلْكافرينَ ليسَ لَهُ دافعٌ»    (معارج/1 و 2)

«سؤال كننده‏اى، عذابى را كه وقوعش حتمى است طلب مى‏كند. (او بداند كه اين عذاب) كافران را در برمى گيرد و هيچكس را توان دفعِ آن نيست.»